Η παράβαση των συζυγικών υποχρεώσεων δεν αποτελεί αδικοπραξία, με την σημασία του όρου του άρθρου 932 ΑΚ, και επομένως η ηθική βλάβη που προκαλείται στον αιτούντα διαζύγιο σύζυγο από παράβαση των συζυγικών υποχρεώσεων δεν συνιστά αδικοπραξία και ο αιτών σύζυγος δεν δικαιούται χρηματικής αποζημίωσης λόγω ηθικής βλάβης. Όταν, όμως, οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το διαζευκτικό παράπτωμα, είναι τέτοιες, που εκφεύγουν των ορίων της συνήθους δοκιμασίας, που συνεπάγεται, για τον αναίτιο σύζυγο η παράβαση από τον άλλο των συζυγικών καθηκόντων, γίνεται δεκτό, ότι είναι δυνατή η επιδίκαση χρηματικής αποζημίωσης λόγω ηθικής βλάβης. Για την εν λόγω επιδίκαση, κατ εφαρμογή του άρθρου 59 ΑΚ, δεν αρκεί οποιαδήποτε προσβολή της προσωπικότητας, αλλά απαιτείται να υπάρχει σοβαρή τοιαύτη, με την έννοια ότι δημιουργούνται εξαιρετικές συνθήκες τέτοιες, που η ανθρώπινη αντοχή υπερβαίνει τα όρια αντοχής του μέσου κοινωνικού ανθρώπου, τα δε πραγματικά περιστατικά, που συνιστούν παράβαση των συζυγικών υποχρεώσεων, ήταν πρόσφορα και ικανά να οδηγήσουν και οδήγησαν στην μείωση της υπόληψης και την παράνομη προσβολή της προσωπικότητας του συζύγου σε βάρος του οποίου έλαβαν χώρα (ΑΠ 558/2000, ΑΠ 686/2004), ΑΠ 558/2006, ΑΠ 686/2004, ΑΠ 566/2003).
