Από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 297, 300 330, και 914 του ΑΚ, συνάγεται ότι για να υπάρξει αδικοπραξία και να παραχθεί απ` αυτή υποχρέωση προς αποζημίωση, απαιτείται να συντρέχουν οι προϋποθέσεις, α) της υπαιτιότητας του υπόχρεου, β) το παράνομο της πράξεως ή της παραλείψεως αυτού και γ) η ύπαρξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ της πράξεως ή της παραλείψεως και της ζημίας που έχει επέλθει.
Α. Κατά δε την έννοια του ως άνω άρθρου 330 ΑΚ, αμέλεια υπάρχει όταν δεν καταβάλλεται η επιμέλεια που απαιτείται στις συναλλαγές, αυτή δηλαδή που πρέπει να καταβάλλεται κατά τη συναλλακτική πίστη από τον δράστη στον κύκλο της αρμοδιότητάς του, είτε υπάρχει προς τούτο σαφές νομικό καθήκον είτε όχι, αρκεί να συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο αντίθετο από εκείνο που επιβάλλεται από τις περιστάσεις. Αιτιώδης δε σύνδεσμος υπάρχει όταν η παράνομη συμπεριφορά του υπαιτίου, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας και τον ορθό λόγο (λογική), κατά τη συνήθη και κανονική πορεία των πραγμάτων, ήταν πρόσφορη (ικανή), να επιφέρει το ζημιογόνο αποτέλεσμα, το οποίο με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες, πράγματι επέφερε (ΑΠ 447/20009, ΕφΠειρ 91/2012).
Β. Επομένως, για να στοιχειοθετηθεί ευθύνη λόγω πταίσματος, ως επιμέλεια νοείται αυτή που πρέπει να καταβάλεται κατά την συναλλακτική πίστη από τον υπόχρεο δράστη, είτε υπάρχει σαφές νομικό καθήκον, είτε όχι.