Α. Από τις διατάξεις των άρθρων 297, 300, 330 και 914 ΑΚ προκύπτει ότι προϋποθέσεις της ευθύνης προς αποζημίωση είναι η υπαιτιότητα του υποχρέου, το παράνομο της πράξης ή της παράλειψης αυτού και η ύπαρξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της πράξης ή της παράλειψης και της ζημίας που έχει επέλθει.
Β. Ο οδηγός αυτοκινήτου, που κινείται σε οποιαδήποτε οδό, υποχρεούται, κατ άρθρο 19 παρ. 1, 2, 3 ΚΟΚ να έχει τον έλεγχο του οχήματός του, ώστε να μπορεί σε κάθε στιγμή να εκτελεί τους απαιτούμενους χειρισμούς, να ρυθμίζει την ταχύτητα του οχήματός του, λαμβάνοντας συνεχώς υπ όψιν του τις επικρατούσες συνθήκες και να καταβάλει ιδιαίτερη προσοχή για να μην προκαλέσει κίνδυνο ή παρακώλυση της κυκλοφορίας.
Γ. Σύμφωνα με το άρθρο 38 παρ. 1 ΚΟΚ οι πεζοί υποχρεούνται να χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια, ή τα ειδικά για αυτούς ερείσματα. Kατ εξαίρεση, μπορούν να χρησιμοποιούν το οδόστρωμα, αφoύ λάβουν τις αναγκαίες προφυλάξεις.
Δ. Σύμφωνα με άρθρο 38 παρ. 4 ΚΟΚ, οι πεζοί προκειμένου να διασχίσουν το οδόστρωμα, υποχρεούνται, αν υπάρχουν στο οδόστρωμα διαβάσεις πεζών, να τις χρησιμοποιούν, αν στη διάβαση πεζών την οποία πρόκειται να χρησιμοποιήσουν, υπάρχουν φωτεινοί σηματοδότες πεζών, να συμμορφώνονται στα σήματά τους και να διασχίζουν το οδόστρωμα κάθετα χωρίς να βραδυπορούν, ή να σταματούν σε αυτό αδικαιολόγητα.
Ε. Η μη συμμόρφωση των πεζών προς τις άνω επιβαλλόμενες υποχρεώσεις, αν και δεν θεμελιώνουν, μόνο αυτές, υπαιτιότητα στην επέλευση του ατυχήματος, αποτελούν, όμως, αναμφιβόλως στοιχείο, η στάθμιση του οποίου θα κριθεί σε σχέση με την ύπαρξη ουσιώδους συνδέσμου μεταξύ της συγκεκριμένης υποχρέωσης και του επελθόντος αποτελέσματος.
ΣΤ. Με το άρθρο 50 ΚΟΚ καθιερώνεται τεκμήριο υπαιτιότητας του πεζού, όταν ο πεζός δεν κυκλοφορεί συννόμως, ο δε ζημιώσας οδηγός κυκλοφορεί συννόμως. Το βάρος αποδείξεως μετατίθεται στον ζημιωθέντα πεζό, που οφείλει να αποδείξει ότι αυτός δεν φταίει, ώστε να απαλλαγεί από το μαχητό τεκμήριο υπαιτιότητας.