Α. Οι περιορισμοί της κυριότητας που επιβάλλονται από ειδικούς διοικητικούς νόμους, όπως είναι ο εκάστοτε ισχύον ΓΟΚ, με τους κανόνες του οποίου, για χάρη του δημόσιου συμφέροντος, τίθενται περιορισμοί του δικαιώματος της κυριότητας σε οικοδομούμενα ακίνητα, όπως συντελεστής δόμησης και κάλυψης, ύψος κτιρίου, τοποθέτηση του κτιρίου στο οικόπεδο, κατασκευή προεξοχών, ελάχιστη απόσταση του κτιρίου από των πλαγίων και οπισθίων ορίων του οικοπέδου κλπ, διατάξεις θεσπισθείσες για λόγους υγιεινής, ασφάλειας και γενικής οικονομίας και αισθητικής της πόλης και σκοπούν αποκλειστικώς στην προστασία του γενικού συμφέροντος, ως διατάξεις δημοσίου δικαίου δεν παράγουν ιδιωτικά δικαιώματα υπέρ τρίτων, αλλά δημιουργούν σφαίρα εξουσίας της διοίκησης, η δράση της οποίας υπόκειται μόνο στον ακυρωτικό έλεγχο των διοικητικών δικαστηρίων.

Β. Επομένως, κάθε διαφορά περί την παράβαση τέτοιων όρων και περιορισμών διαφεύγει από την κατά το άρθρο 1 ΚΠολΔ δικαιοδοσία των τακτικών πολιτικών δικαστηρίων, και δεν γεννά δικαίωμα αποζημίωσης ούτε στην περίπτωση κατά την οποία με την εν λόγω διάταξη θεραπεύεται εμμέσως (από τη φύση των πραγμάτων) και το θιγόμενο με την παράβασή της ατομικό συμφέρον, το οποίο όμως δεν σκόπησε να προστατεύσει ο νομοθέτης (ΕφΠειρ 264/2014).