Οι Έλληνες πολίτες μπορούν να αλλάξουν το Ελληνικό επώνυμό τους, μόνο εφ όσον συντρέχουν οι εκ του νόμου απαιτούμενες προϋποθέσεις, και εφ όσον το επώνυμό τους τους δημιουργεί, ή μπορεί να τους δημιουργήσει, ψυχικά προβλήματα και εφ όσον α) είναι κακόηχα, β) προκαλούν την θυμηδία, ή την περιφρόνηση, γ) είναι δυσχερή στην προφορά, δ) κακής φήμης, συνεπεία πράξεων άλλου προσώπου, ε) αντίθετα στις αντιλήψεις της κοινωνίας περί ηθικής.
Η αρμοδιότητα αλλαγής επωνύμου, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.δ 2573/1953, ως ισχύει, και του άρθρου 94 του ν. 3852/2010, ανήκει στον αρμόδιο Δήμαρχο.
Σε περίπτωση απόρριψης της αίτησης από τον Δήμαρχο, αποκλειστικά αρμόδιο όργανο, που μπορεί ο αιτών να προσφύγει, είναι το ΣτΕ, δημιουργούμενης ακυρωτικής διαφοράς (ΕφΘεσ 2493/2017, ΣτΕ 4317/2011)..
Οι διατάξεις του ν.δ 2573/1953, περί αλλαγής επωνύμου διά της διοικητικής οδού, υποχωρούν μόνο προ των αναγκαστικών διατάξεων του ΑΚ, που ρυθμίζουν, κατά τρόπο δεσμευτικό και αποκλειστικό, την πρόσκτηση επωνύμου τέκνων, όπως αυτής του άρθρου 1506 ΑΚ, που προβλέπει για το επώνυμο των εκτός γάμου τέκνων και αυτής του άρθρου 1505 παρ.1 ΑΚ, που προβλέπει για το επώνυμο των εντός γάμου τέκνων, οπότε σε περίπτωση, που η συνταχθείσα σχετικώς ληξιαρχική πράξη έρχεται σε αντίθεση με τις διατάξεις αυτές, χωρεί διόρθωσή της κατ' εφαρμογή του άρθρου 782 παρ. 3 ΚΠολΔ, με συνακόλουθη συνέπεια η για τους λόγους αυτούς διόρθωση να αποτελεί θέμα που, υπάγεται στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων, με έκδοση απόφασης κατά την διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας και εκφεύγει της αρμοδιότητας του Δημάρχου (ΕφΘεσ 2493/2017).