Α. Ο παθών-ενάγων στην αγωγή πρέπει να επικαλείται ότι προς αποκατάσταση της υγείας του αναγκάστηκε να καταναλώσει επιπλέον τροφές, οι οποίες, σύμφωνα με τις διατροφικές συνθήκες που έχουν καθιερωθεί με βάση την επικρατούσα κοινωνική και οικονομική κατάσταση, δεν περιλαμβάνονται στο καθημερινό διαιτολόγιο ενός μέσου ανθρώπου. Εάν το αιτούμενη αποζημίωση αφορά συνήθη σε ποσότητα και ποιότητα κατανάλωση τροφών, ενδεικνυόμενη για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως σωματικών βλαβών, απορρίπτεται ως ουσία αβάσιμη (ΑΠ 1453/2013).
Β. Είναι αόριστο και συνεπώς ανεπίδεκτο δικαστικής εκτίμησης το αίτημα για αποζημίωση δαπάνης βελτιωμένης διατροφής, εφ όσον δεν ορίζεται στην αγωγή, α) ποια ήταν η τροφή που λάμβανε ο ενάγων προ του ατυχήματος, ώστε να κριθεί η ανάγκη για βελτιωμένη τροφή μετά το ατύχημα,
β) σε τι συνίσταται η βελτιωμένη τροφή, και τι μονάδες βάρους, ή άλλου είδους μονάδα, λαμβάνει και αντί τι τιμήματος ανά μονάδα και
γ) ποία είναι η θερμιδική αξία της βελτιωμένης τροφής, εν όψει ότι η βελτιωμένη διατροφή δεν χορηγείται σε κάθε σωματική κάκωση αλλά μόνο όταν αυτή επιβάλλεται για ιατρικούς λόγους στην συγκεκριμένη περίπτωση και κατά κανόνα όταν η βελτιωμένη διατροφή περιλαμβάνεται κατά περιεχόμενο στο καθημερινό διαιτολόγιο ενός μέσου ανθρώπου (( ΕφΑθ 5210/2001, ΜονΠρΑθ 376/2014, ΜονΠρΑθ567/2019, ΜονΠρΑθ 3683/2009).
Γ. Κατά συνέπεια το αίτημα του παθόντος-ενάγοντος είναι απορριπτέο ως αόριστο και αυτεπαγγέλτως, αν ο παθών-ενάγων δεν προσδιορίζει στο αγωγικό δικόγραφο, ποια ήταν η τροφή, την οποία λάμβανε προ του ατυχήματος, ώστε να κριθεί η ανάγκη του για βελτιωμένη τροφή, σε τι συνίσταται η βελτιωμένη διατροφή μετά το ατύχημα και τι μονάδες βάρους (ή άλλου είδους μονάδα) λαμβάνει και αντί τίνος τιμήματος ανά μονάδα.